رهبانیت (فقه)به شیوه زندگی راهبان مسیحی که لذت های دنیوی مانند ازدواج کردن و...را ترک می کنند رَهبانیت می گویند.از آن به مناسبت در باب صلات و نکاح سخن گفتهاند. ۱ - معنای رَهبانیتواژه «رهبانیت» از «رهبه» به فتح راء به معناى ترس گرفته شده و به شیوه راهبان مسیحی اطلاق مىشود. [۱]
مجمع البحرین ج۲، ص۷۵واژه «رهب»
۲ - معنای راهبراهب به کسى گویند که دنیا و لذتهاى آن، از جمله ازدواج، خوردن گوشت و استفاده از بوی خوش را ترک کرده و از مردم و جامعه کناره گرفته و در عبادتگاه (دیر و صومعه) به عبادت خدا پرداخته و به ریاضت هاى دشوارى همچون انداختن زنجیر به گردن خود تن داده است. [۲]
الوافى ج۷، ص۴۹۹
۳ - رهبانیت در امتهای پیشین و اسلامرهبانیت به شیوه یاد شده در میان امتهای پشین سنت بوده که اسلام آن را منسوخ کرده و مکروه دانسته است. از این رو اسلام به ازدواج و استعمال بوی خوش ترغیب کرده و ترک آن را مذموم شمرده است. چنان که ترک خوردن گوشت بیش از چهل روز نیز مذموم و مکروه است. رسول گرامى صلّى اللَّه علیه و آله فرمود: در اسلام، رهبانیت نیست و فرمود: بر شما باد به جهادکه رهبانیت امت من است. [۹]
الوافى ج۷، ص۴۹۹.
۴ - پانویس
۵ - منبعفرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۴، ص۱۹۹-۲۰۰. رده‌های این صفحه : اخلاق اسلامی | رهبانیت
|